– मधुकर खड्का 

कविता :बा! ईतिहास हुनु भो !

बिहान बिहानै दैलो ठेलो पस्ने घाम
घर नफर्कदै
बा! ईतिहास हुनु भो !
उहाँले टेक्ने लौरी दैलो ठेलो उघिरहेछ
झर झर पर्ने पानी सम्झेर
छाता रोईरहेछ
घरको बार्दली सुन्य छ
पुजा कोठाका देवता स्तब्ध छ
घर घर जस्तै छैन
गोठ गोठ जस्तै छैन
किन कि
बा ! इतिहास हुनु भो

शताब्दीको ढोकामै इतिहासको पाना च्यातिए
र
बा! आफै इतिहास भए
अब
कस्ले भन्ला माहाभारतको कथा ?
कस्ले सुनाउला भुकम्पको सवाई ?
कस्ले पूरा गरिदेला बिश्व युद्ध का कथाहरू ?
कस्ले भन्ला किवदन्ती भएका ढाकरेका ब्यथाहरु ?
ए! ईतिहास
किन कहिलेकाही तिमी कालो हुन्छौ ?
केबल सम्झना छोडछौ
र
कोक्याई रहन्छौ नपाकेका पिँडालु जस्तै
मुटुको कुनामा
बा! इतिहास हुनु भो !